Nieśmiertelna dusza
„Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę?” (Mt 16,26).
Cóż z bogactwa, sławy, ludzkiej chwały, zaszczytów, jeśli to co posiadamy i osiągnęliśmy dokonało się niezgodnie z moralnością lub kosztem zaniedbania swojej formacji intelektualno-duchowej, a końcem tego będzie wieczne potępienie. Człowiek rozumny, współczesny nie może być krótkowzroczny i pokładać nadzieję oraz angażować wszystkie swe siły na doczesności.
Od zarania dziejów, człowiek wierzył, że wraz ze śmiercią, życie się nie kończy, np. Grecy i Rzymianie wierzyli w istnienie Tartaru.
Człowiek nie ma nic cenniejszego, niż swą nieśmiertelną duszę. Szatan czyni wszystko co w jego mocy by wtrącić duszę człowieka do piekła.
I. Bóg Stwórca
„Bo z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę” (Mdr 13, 5).
1. JESTEM JEDYNY ISTNIEJĄCY.
Człowiek stawia sobie pytania dotyczące Boga: jak i kiedy zaistniał? Dlaczego istnieje? Kim jest?
Istnieje Bóg i nie ma niczego innego. Żadnego atomu, a tym bardziej ani jednej kropli wody, ani jednego ziarnka piasku, ani jednej cząsteczki tlenu.
Jest Początkiem, który nie miał początku. Z niczego stwarza byty świata nadprzyrodzonego (niebo – Aniołowie, Trony, Moce, Zwierzchności, Władze i Panowania)
i widzialnego – „które (Bóg) utrzymuje, zachowuje i otacza opieką, włada nimi, kieruje i rządzi w nieustannym i nieprzemijającym władztwie, nie znającym sprzeciwu” – św. Jan Damasceński.
Ustala wszelkie zasady i prawa, sam będąc ponad nie.
2. Niebo
„ … ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć,
jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” (1Kor 2,9).
Bóg w swym odwiecznym postanowieniu przygotował dla ludzi – niebo, gdzie żyć będą wraz z Maryją, która zmiażdżyła głowę węża i aniołami, którzy pozostali wierni Bogu.
Jeżeli człowiek widzi wielkość i wspaniałość świata widzialnego. Dostrzega planety we wszechświecie, widzi wspaniałe krajobrazy, różnorodność i bogactwo świata roślin i zwierząt to o ile większe i wspanialsze musi być to co Bóg przygotował dla tych którzy Go miłują. Komunia Boga z ludźmi, oglądanie Boga takim, jakim Jest, wieczna radość i wesele. Twórca Piękności, pełen Majestatu i Chwały, Mądrość i Miłość obdarowująca i przebóstwiająca Sobą, Światłość wiekuista, przepiękne dźwięki muzyki i barwy zapachu cnót zbawionych, modlitw i ofiar Kościoła.
3. Piekło
W piekle na zawsze będą przebywać Lucyfer i upadli aniołowie oraz ludzie, którzy zostaną potępieni. Tajemnicą Pana Boga jest kto z ludzi został potępiony. Nawet największy grzesznik jak długo żyje w ostatniej chwili życia może wzbudzić akt żalu doskonałego i zostać zbawiony.
Wieczne potępienie jest konsekwencją dobrowolnego odwrócenia się od Boga, brakiem poszukiwania Boga i słuchania głosu sumienia, trwanie w grzechach śmiertelnych, czynienie zła, nienawiść do Boga i bliźniego.
W piekle panują wieczne ciemności, odór nie do zniesienia, nieustanny hałas, ogromny ścisk bez możliwości poruszania się, potępieńcy są wrzucani w ogień piekielny, kara trwa wiecznie i nie ma końca. Wszystkie zmysły będą poddane torturom, kto jakim zmysłem obraził Pana Boga, ten zmysł będzie torturowany. Ból z powodu utraty i widzenia Boga. Sprawiedliwość kary polega na tym, że grzesznik obraził Boga w Jego nieskończonym majestacie.
Działanie szatana
Szatan jest ojcem kłamstwa. Sam nieustannie kusi i deprawuje ludzi. W swej walce o zatracenie duszy człowieka posługuje się takimi narzędziami jak ludzie, ustanawiane prawa i środki społecznego przekazu. Szatan promuje swoich ludzi i tych którzy czynią zło w każdej dziedzinie życia, np. polityce, biznesie a także
w Kościele gdzie od środka usiłuje zniszczyć Kościół - księża i biskupi masoni. Poprzez stanowione prawa, które odrzucają prawo naturalne, dekalog i nie uwzględniają ludzkiej natury mają przemożny wpływ na człowieka i niszczą jego prawa i dobra. Uwłaczają godności człowieka i wielokrotnie wpychają miliony ludzi
w nędzę moralną i ekonomiczną.
Cierpienia duszy
„Właściwości duszy będą również poddane cierpieniom. Pamięć potępionych będzie torturowana poprzez pamiętanie czasu, jaki był im dany za życia na ocalenie ich duszy, a który spędzili na przymnażaniu własnego potępienia; przez pamiętanie łask, jakimi obdarzył ich Bóg, a których nie umieli wykorzystać. Ich zdolność rozumowania będzie torturowana zrozumieniem tych wszystkich wspaniałych dóbr, które stracili tracąc niebo i Boga, i że strata ta jest nieodwracalna. Ich wola cierpieć będzie, gdyż zobaczą, że wszystko, o co poproszą zostanie im odmówione. Te nędzne istoty nigdy nie będą miały tego, czego pragną i będą bezustannie gnębione katuszami, którymi sami się brzydzą . Ich pragnieniem będzie uwolnić się od cierpień i dostąpić pokoju, lecz w swoich cierpieniach na zawsze już pozostaną, a pokoju nigdy już nie zaznają.” - św. Alfons Maria de Liguori
II. Ciało i dusza (zobacz KKK 362 - 368)
Naturę człowieka stanowi materialne ciało i duchowa dusza. Ciała bez duszy mają zwierzęta. Czyste duchy bez ciała to aniołowie.
Ciało nie istnieje przed duszą ani dusza przed ciałem. Ciało i dusza tworzą osobę w chwili poczęcia – koegzystencja, św. Maksym.
Materialne ciało człowieka stanowi od poczęcia połączenie plemnika i komórki jajowej aż do porodu (endogeneza), od porodu aż do śmierci (egzogeneza). Po śmierci ciało ulega rozkładowi, wyjątki - ciała niektórych świętych nie ulegają rozkładowi, np. św. Urszuli Ledóchowskiej. Ciała osób zbawionych, to ciała chwalebne, „duchowe”. Ciało jest materialne dlatego podpada pod zmysły, można je badać, poznawać, leczyć.
Duchowa dusza jest bezpośrednio stwarzana przez Boga. Dusza ludzka jest nieśmiertelna
i przebywa w ciele człowieka do chwili śmierci. Po sprawiedliwym sądzie Bożym trafia do nieba, czyśćca lub piekła. Dusza ludzka ponieważ jest duchowa nie podlega pod zmysły. Nie jest jak ciało, które gdy nie zostanie pożywione daje nam odczuć głód lub gdy poprzez ból i inne reakcje organizmu mówi nam o chorobie i o tym, że coś złego dzieje się z naszym zdrowiem.
Bywają przecież osoby, które całymi latami nie przystępują do Komunii św., nie spowiadają się, nie modlą się bo nie czują takiej potrzeby. Bywają osoby, które żyją w grzechach ciężkich i popełniają najokropniejsze zbrodnie a cieszą się zdrowiem fizycznym, psychicznym i sprawnością umysłu. Jest jednak tak, że choroba fizyczna lub psychiczna może być konsekwencją braku rozwoju duchowego lub trwania w grzechach. Niekiedy Bóg pozwala świętym wejrzeć w duszę człowieka dla ich dobra duchowego. Nieśmiertelna dusza: sprawia, że w człowieku dzieje się życie wewnętrzne. Angażuje ona człowieka do poznania prawdy i dążenia do dobra. Duch ludzki zwraca się ku swojemu celowi nadprzyrodzonemu, do komunii z Bogiem.
Dusza jest formą ciała, a ciało mieszkaniem i narzędziem duszy
Dusza jest formą ciała i dzięki niej ciało jest ciałem żywym i ludzkim.
Ciało jest mieszkaniem duszy - to znaczy, że dusza przebywa w ciele człowieka od poczęcia do śmierci. Jesteśmy na Mszy św. dusza może doznawać łaski. Uczestniczymy w spotkaniu masonerii, dusza doznaje szkody.
Ciało jest narzędziem duszy - to znaczy, że ciało jest niezbędnym i podstawowym elementem
w otrzymaniu łaski każdego z siedmiu sakramentów świętych, np. chrzest św. - trzykrotne polanie wodą osoby chrzczonej, sakrament chorych - namaszczenie chorego świętym olejem, poświęconym, jeśli to możliwe przez biskupa. Ciało uczestniczy w chwaleniu i wielbieniu Boga, poprzez postawę, np. leżenie krzyżem, klęczenie. Poprzez śpiewanie, klaskanie, granie na instrumencie. Poprzez post cielesny, człowiek pokutuje za grzechy lub prosi o otrzymanie jakiejś łaski. Asceza pozytywna (zdobywanie sprawności, np. nauka śpiewu) i negatywna (odmawianie sobie np. snu), umartwienia ciała są środkiem do osiągnięcia cnót, pokonania wad, wzmocnienia siły charakteru i woli.
Nieśmiertelna dusza wnosi w jedność natury ludzkiej z ciałem: rozum i wolną wolę.
„Ciało bowiem do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało ...” św. Paweł (por. Ga 5,16-26; Rz 7,14-8,12)
Święta Matka Kościół podaje swoim dzieciom do praktyki uczynki miłosierdzia, które są wyrazem miłości do bliźniego i zaradzeniu potrzebom jego ciała jak i duszy, a nade wszystko zatroskaniem o jego zbawienie.
Uczynki miłosierdzia co do ciała:
1. Głodnych nakarmić.
2. Spragnionych napoić.
3. Nagich przyodziać.
4. Podróżnych w domu przyjąć.
5. Więźniów pocieszać.
6. Chorych nawiedzać.
7. Umarłych pogrzebać.
Uczynki miłosierdzia co do duszy:
1. Grzesznych upominać.
2. Nieumiejętnych pouczać.
3. Wątpiącym dobrze radzić.
4. Strapionych pocieszać.
5. Krzywdy cierpliwie znosić.
6. Urazy chętnie darować.
7. Modlić się za żywych i umarłych.
III. Ciało
„ … Bóg z Boga, Światłość ze Światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego.
Zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu, a przez Niego wszystko się stało.
On to dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba.
I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem. ...” - wyznanie wiary.
Ciało! jakże wielka twa godność skoro Jezus Chrystus przyjął ludzkie ciało. Jak bardzo jesteś godne szacunku skoro Bóg je wskrzesi do życia wiecznego w dzień ostateczny.
Pan Jezus jest jedną osobą, mającą dwie natury: ludzką i boską. Jest prawdziwym Bogiem
i prawdziwym człowiekiem. Stał się do nas ludzi podobny we wszystkim oprócz grzechu.
Jezus uświęcił swoim życiem i przywrócił wartość ludzkiego ciała.
Człowiek powinien swoje ciało uważać za dobre i godne szacunku.
Nowa osoba ludzka - dziecko od rodziców w porządku natury otrzymuje w genach cechy po rodzicach. Mężczyzna i kobieta jako potencjalni rodzice winni mieć świadomość, że od ich stylu życia, troski o własne ciało i duszę może zależeć prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy ich dziecka. W porządku nadprzyrodzonym wg błog. Anny Katarzyny Emmerich dzieci mogą dziedziczyć cnoty i łaski rodziców. Wszyscy rodzice od chwili gdy wiedzą, że został poczęty nowy człowiek, a nawet wcześniej gdy decydują się na współżycie, które może doprowadzić do poczęcia dziecka, winni mieć głębokie pragnienie ochrzczenia swego dziecka. Także gdyby mogło dojść do poronienia lub gdyby dziecko urodziło się martwe. Sakrament chrztu świętego, sprawia między innymi, że stajemy się dziećmi Boga i zostajemy włączeni w Ciało Chrystusa – Kościół. Od chwili chrztu świętego, świat i szatan nienawidzi ochrzczonych ze względu na życie w łasce uświęcającej i życie dla Boga oraz wypełnianie Bożych przykazań. Za bycie znakiem sprzeciwu dla świata. Za głoszenie prawdy i przeciwstawianie się złu. Najbardziej szatan i świat nienawidzą katolickich księży za sprawowanie Mszy świętej i sakramentu pojednania.
Ciało, jako dar, zadanie i próba
Ciało jako dar – darem jest każde ciało ludzkie jako podstawa zbawienia, zdrowie, piękny głos.
Ciało jako zadanie – dbanie o zdrowie, higienę osobistą, sprawność fizyczną, należy podporządkować pożądliwości ciała normom moralnym.
Ciało jako próba (doświadczenie) – odnoszenie otrzymanych darów do Boga. Przyjęcie choroby i złączenie jej z krzyżem Chrystusa. Nie uleganie kultowi ciała, jego wyglądowi i sprawności.
Ciała zbawionych
Po zmartwychwstaniu ciało będzie uczestnikiem nagrody lub kary, tak jak było uczestnikiem dobrych uczynków lub grzechów. Ciała zbawionych będą pozbawione takich cech fizycznych jak metabolizm, męczenie się czy potliwość. Ciała będą kompletne i doskonałe, to znaczy bez ułomności ciała i jakichkolwiek niedoskonałości natury.
„Wierzyć należy, że mężczyźni i na tamtym świecie będą mężczyznami, a niewiasty niewiastami; inaczej bowiem nie byłyby te same ciała które były pierwej, a mają być te same. W przyszłym życiu nie będzie już ani małżeństw ani nowych pokoleń, lecz pozostanie rozróżnienie pomiędzy mężczyznami a niewiastami, iżby każdy opływał w nagrodę cnót własnych, które stosownie do płci swojej spełniał na ziemi. A jako piękny będzie widok, oglądać w Niebie chwałę Męczenników i Wyznawców; tak też pięknie będzie widzieć chwałę Dziewic, a nade wszystko chwałę Matki Bożej.” - Katechizm większy Kardynała Roberta Bellarmina.
IV. Dusza
Chrzest, Bierzmowanie i Kapłaństwo, każdy z tych sakramentów wyciska na duszy niezatarty znak.
Osoby które znajdą się w piekle, a przyjęły te sakramenty będą cierpiały o wiele większe męki niż ci którzy ich nie przyjęli.
Pokarmem dla duszy i ciała jest Komunia święta. Pismo Święte jest pokarmem dla duszy i sprawia rozwój życia duchowego.
Radość i wesele duszy sprawiają: wypełnianie przykazań, troska o sprawy Pana (Opieka i obrona dzieci poczętych, sierot, wdów, ubogich, opuszczonych i prześladowanych. Dbanie o kościoły i naczynia liturgiczne. Głoszenie Ewangelii i Misje. Walka o prawdę i stanowione prawa aby były zgodne z prawem naturalnym i dekalogiem), uczynki miłosierdzia, godnie przyjęta Komunia święta, współżycie małżonków zgodne z Bożym zamysłem, adoracja Najświętszego Sakramentu i modlitwa. Człowiek nie odczuwa zmysłami tego wszystkiego co dzieje się w jego duszy. Jezus Chrystus żywy i prawdziwy w komunii świętej nie sprawia, że komunikant po przeistoczeniu
w Ciało Chrystusa ma inny smak i zapach. Niekiedy Bóg pozwala człowiekowi dzięki wizjom, natchnieniom i łasce odczuć nadprzyrodzoność duszy ludzkiej. Zwykle jednak jest tak, że sprawiedliwy żyje z wiary w Boga. Z wiary i rozumu człowiek czerpie o tym co dokonuje się w duszy człowieka. Prawidłowy rozwój duchowy zaczyna się od tego, że człowiek dzięki uprzedzającej łasce Boga poznaje najpierw własną nędzę, grzeszność, widzi przede wszystkim własne a nie cudze grzechy. Wielu świętych doświadczało nocy duszy, brak jakichkolwiek uniesień czy radości, poczucie ogołocenia i milczenia Boga oraz wiele prób, doświadczeń i przeciwności. Postęp w życiu duchowym jest możliwy dzięki życiu sakramentalnemu, modlitwie, pokucie, pokorze i prostocie.
Zaślubiny duszy z Bogiem
Zobacz św. Faustyna Kowalska, Dzienniczek – 1020
Grzech
Grzech jest śmiercią dla duszy. Popełniając grzech i żyjąc w grzechu, w duszy osłabia się lub zrywa więź z Bogiem. W życie duchowe wkrada się zło. Człowiek zatraca prawidłowy osąd ludzi i rzeczy. Sam stawia się nierzadko ponad Boga. Życie według zasad i norm moralnych zamiera. Sumienie zostaje zagłuszane. Pojawia się coraz więcej wad, bardzo szybko ulega się pokusom i grzesznym przyjemnością. Drażni i denerwuje obecność krzyża, świętych obrazów, mówienie o Panu Bogu.
Łaska
Życie w łasce uświęcającej sprawia rozwój duchowy. Człowiek rozwija i pomnaża w sobie trzy cnoty Boskie (wiara, nadzieja, miłość) i cztery cnoty kardynalne (roztropność, sprawiedliwość, wstrzemięźliwość, męstwo). Dzięki życiu w przyjaźni, komunii z Bogiem, człowiek może oprzeć się i pokonać pokusę. Mężnie znosi przeciwności i życiowe doświadczenia. Dusza miłuje Boga i każdą czynność wykonuje z radością dla chwały Boga i dobra bliźniego. Po upadku szybciej i chętniej przystępuje do sakramentu pojednania i zadośćuczynienia Bogu i bliźnim za popełnione zło.
Duch pokonuje bariery ciała
Słowo Boże dociera i wnika do duszy każdego człowieka, nawet głuchego lub dziecka w łonie matki. Egzorcysta w myślach wypowiada słowa i w przypadku człowieka opętanego następuje reakcja na egzorcyzm wstępny. Kapłan udziela osobie chorej sakramentu namaszczenia i moc tego sakramentu może sprawić odzyskanie zdrowia i życia. Przyjmowanie tylko i wyłącznie Eucharystii jako jedynego pokarmu może utrzymywać człowieka przy życiu, np. Marta Robin. Duch Święty działając w duszy człowieka może go obdarzyć darem języków, którego słowa może zrozumieć osoba posiadająca dar rozumienia języków. Osoba może mówić w językach, których nigdy nie uczyła się, np. po hebrajsku. Człowiek może lewitować lub przebywać w różnych miejscach jednocześnie dzięki potędze ducha i Jego Stwórcy. Bóg przenosi w przeszłość bł. Annę Katarzynę Emmerich, która staje się świadkiem teraźniejszości. Widzi mękę i śmierć Jezusa w czasie rzeczywistym.
V. Ja
Każdy człowiek jest jedyny i niepowtarzalny, a jego życie jest nie do porównania z życiem drugiej osoby. Każdy człowiek ma w planach Boga zadanie. Różnią nas między innymi: płeć, rasa, narodowość, język, kultura, wyznanie, poglądy, wiek, zainteresowania, status społeczny
i materialny.
Dla wszystkich ludzi tylko dwa wydarzenia są wspólne:
● życie – różna długość życia; od jego zakończenia w chwilę po poczęciu aż do przeżycia ponad stu lat
● wieczność – przebywanie w piekle, czyśćcu czasowo do czasu odpokutowania za grzechy lub bezpośrednie pójście do nieba
Śmierć nie jest wspólna dla wszystkich ludzi. Śmierci nie zaznał np. Henoch, Eliasz oraz nie zaznają ci ludzie, którzy będą żyli na ziemi w czasie powtórnego przyjścia Jezusa.
Doświadczenie życiowe, bezpośrednie i pośrednie
Doświadczenie bezpośrednie to takie, którego sami doświadczyliśmy. Matka może powiedzieć, że wie co to urodzić dziecko. Złoty medalista olimpijski wie co to znaczy zwycięstwo. Osoba torturowana wie co to ból fizyczny i psychiczny.
Doświadczenie pośrednie to takie, którego sami nie doświadczyliśmy ale dzięki innym osobom lub rozumowi i wyobraźni możemy je zrozumieć. Młodzieniec nie wie jak to jest mieć osiemdziesiąt lat. Niewidomy nie wie jak wygląda świat. Ludzie żyjący w pokoju nie wiedzą jak to jest zabijać ludzi w czasie wojny.
Niektóre z wydarzeń, które nas spotkają są dopiero przed nami, a niektórych nigdy nie doświadczymy. Kobieta może zostać matką, mężczyzna może zostać ojcem, student może zostać profesorem, głuchy może odzyskać słuch. Do wydarzeń, których prawdopodobnie nigdy nie doświadczymy można zaliczyć: chodzenie po księżycu, bycia w dwóch miejscach jednocześnie, zostanie wynalazcą lub przywódcą państwa. Osoby niewierzące i ateiści mogą nigdy nie doświadczyć ataków szatana jakie spotykają osoby wierzące, a zwłaszcza księży i biskupów.
Życie bez Boga i modlitwy
Wielu ludzi doświadcza braku potrzeby Boga. Nie czują potrzeby modlitwy. Czy się modlą czy nie życie według nich płynie tak samo. Dopuszczają się różnych grzechów, przestępstw i niegodziwości, i świetnie się mają. Są radośni, wspinają się na wyżyny kariery zawodowej, doświadczają pomyślności w życiu osobistym
i rodzinnym. Bóg nie jest im potrzebny, mogą czynić dobro bez pomocy Boga. Niekiedy ludzie na wysokich stanowiskach w państwie przejawiają „jakieś” formy religijności, np. uczestnictwo we Mszy św., życzliwe słowo pod adresem papieża, popieranie nauczania Kościoła w niektórych aspektach. Tak naprawdę jednak nie modlą się albo modlą się źle, a chcą zmieniać świat bez codziennej modlitwy i życia w łasce uświęcającej.
Tajemnica nieprawości
B Y W A, że:
● Papieże – kłamią, szukają własnej chwały, piszą dokumenty które nic lub niewiele wnoszą do nauczania Kościoła, wynoszą do godności biskupiej masonów, homoseksualistów lub współpracowników systemów totalitarnych.
● Biskupi – kryją księży pedofilii, z papieża robią marionetkę, są biskupi podróżnicy i literaci zajmujący się wszystkim tylko nie tym do czego zostali powołani,
a więc do walki z szatanem o zbawienie dusz wiernych.
● Prezydenci, Premierzy, Parlamentarzyści – fascynaci zabijania: kara śmierci, zabijanie dzieci poczętych i wywoływanie lub uczestnictwo w wojnach. Oddają kult państwu prawa. Składają obietnice, których nie spełniają.
● Katolickie Media – kłamią, deprawują, stosują propagandę przypisując dostojnikom kościelnym i świeckim zasługi i cnoty których ci nie posiadają.
● Sędziowie – pachołki Lucyfera, skazujący na śmierć. Wydający niesprawiedliwe wyroki: Niewinnych za głoszenie i obronę Ewangelii skazują, a uniewinniają tych którzy opluwają wartości chrześcijańskie i promują dewiacje.
„Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle.” (Mt 10,28)
